Dan maar weer oude meuk: huisvuil. Ooit met de emmer, daarna met de zak en dan conform PAP 1, PAP 2 (Provinciaal Afvalstoffen Plan) enzovoort al jaren en tot volle tevredenheid met de container, die tegenwoordig vrolijk wordt aangeduid als “kliko”.
So far, so good. Maar het streven naar duurzaamheid is voortdurend onderhevig aan nieuwe ontwikkelingen en veranderende visies. Oké, hoort er bij. Toch word ik daar als goedwillend mens nu een beetje ‘grumpy’ van, want onze grijze kliko komt nauwelijks meer vol, terwijl mijn bijkeuken bijkans uitpuilt van de zakken met plastic afval.
Sinds drinkverpakkingen en blik bij plastic horen, is dat alleen maar urgenter geworden. De oplossing lijkt simpel: al dat ‘plastic’ in de grijze kliko en de rest in de zak. Ongetwijfeld te makkelijk gedacht, want duurzaamheid bereik je niet zomaar, heb ik ervaren.
Misschien weet Fred van Vliet raad? Zo’n twintig jaar terug ging ik nog wel eens snel een straatje om als ik Fred ontwaarde en ik met een boodschapje in plastic zak de winkel uitkwam. Foei! Een volksvertegenwoordiger moet altijd het goede voorbeeld geven. Dus niet door brievenbussen plassen, illegaal wiet verbouwen of (speciaal voor GroenLinks-ers) zeker nooit een plastic tas aannemen bij de kruidenier. Maar ik heb mijn lessen geleerd, al heeft het lang geduurd, want tegenwoordig heb ik altijd een oprolbaar nylon tasje bij de hand.
Ik sluit af in chagrijn met een tirade jegens de HVC: waarom, oh waarom krijgen wij geen papierkliko? Al diverse keren zijn we van het kastje naar de muur gestuurd door het servicepunt van de HVC, maar nog steeds geen blauw deksel in huize Hoekmeijer. Terwijl om de hoek in de Javastraat het blauw je regelmatig toelacht. Dat vraagt om eigenrichting: ik schilder het deksel van mijn grijze bak blauw!
Gerard Hoekmeijer
——————————————————————————————————————————